O ironio!

Ironia jest jak podróż, daje nam nadzieję, że gdzieś dojdziemy. Ironia zawsze jest celowa, choć paradoksalnie (jak to ma w zwyczaju)  czasem nie jest. Celowo daje nadzieję, na to, że zawsze jesteśmy po tej dobrej jej stronie. Jako turyści przemierzamy jej szlaki poszukując alternatywy dla dosłownej rzeczywistości. Kraina jej rozległa i interesująca … kusi i pociąga każdego słownego podróżnika.

Wydeptana ścieżka ironii pozwala nam uciec i zdystansować się. Podmuch abstrakcji, oksymoroniczny zapach wolności. Wolności słowa. Bo cóż daje większą wolność niż wieloznaczność? Dowolnie możemy przypisać sobie sens słowa, zdania a może nawet spojrzenia. Podwójne, potrójne, poczwórne dno. Żart, kpina, złośliwość. Omijamy treść, dążąc do niej. Wtedy staje się jeszcze silniejsza.

Możemy nią wyrazić wszystko, a nawet jeszcze więcej. Czasem tylko ona potrafi dać do myślenia i przemówić do rozsądku. Dobrze i dosadnie użyta zmienia rozmowę, rozmowa zmienia emocje, emocje zmieniają … zmieniają. Często zmienia się też sama ironia.

Ironia losu sprowadza się do tego, że czasem pozostaje nam już tylko sarkazm.

Cienka między nimi granica. Lecz kiedy w naszym paszporcie przybili już wizę sarkazmu … jest źle.

Ludziom wydaje się, że panuje mentalne „Schengen” – ot, gówno prawda. Tą granicę trzeba przekraczać legalnie i z rozsądkiem. Żeby przypadkiem nie zostać na uchodźstwie.