Breaking Bad

Buty kolorystycznie dobrane do koszulki, elegancko wyprasowane spodnie i perfumy Paco Rabanne. Wyglądam cholernie dobrze, cholernie świeżo. Pewien siebie mogę wyjść z domu, od zawsze czuje się „jak nigdy”. Pogoda na zewnątrz jakaś taka szara, jakaś taka nieokreślona… zresztą tak samo jak ludzie których spotykam na ulicy.

Wyprostowany, z podniesionym wzrokiem i wypiętą piersią jakby do odznaczenia. Tak właśnie idę przed siebie. Mijam ludzi, ale ile mija czasu żeby spotkać kogoś kto nie patrzy w ziemię. Szukam kontaktu wzrokowego… a znajduję spojrzenia utopione w asfalcie. Tchórze, wszędzie tchórze. Dobrze, niech się boją, bo piękne jest uczucie gdy patrzę komuś prosto w oczy a on ucieka … ucieka wzrokiem i przyspiesza kroku, żeby jak najszybciej zapomnieć o moim spojrzeniu. Prowokuję? Być może… ale po prostu próbuję w nich coś odnaleźć. Dowiedzieć się czegoś o nich.

Najpierw ogół, później szczegół. Styl poruszania się, zachowanie, ubranie, telefon, portfel, włosy, wyraz twarzy i oczy – to wszystko może coś o nich powiedzieć. Jednak najważniejsza jest reakcja zwrotna po soczystym, dosadnym i bezczelnym spojrzeniu.  Obroni się i przetrwa, a może okaże słabość i odniesie porażkę. Na ogół są słabi, przegrywają zasłaniając się powiekami. Czują się zaatakowani i od razu włączają mechanizm obronny… a w głowie pytania; ubrudziłam się? mam rozpięty rozporek? o co mu chodzi? czemu się na mnie gapi? świr jakiś, wariat? może zboczeniec?

Lubię to, lubię kiedy się boją. Mogę poczuć wyższość, przez chwilę mieć nad nimi władzę. Ludzie nie wytrzymują prowokacji i nawet jeśli nie są tak słabi na jakich wyglądają to dają za wygraną. To nie chodzi o samo spojrzenie … ale to papierek lakmusowy ich charakteru. Jeśli samym spojrzeniem mogę wgnieść ich w ziemię to znaczy że w innej dziedzinie też mi nie podskoczą.

           Co mi to daje? Pewność siebie. Czasem się tym bawię … gdy w jakiejś zamkniętej przestrzeni przez długi czas mogę z kimś utrzymywać kontakt wzrokowy i co chwilę szturchać go spojrzeniem. To zdecydowanie bywa zabawne, a zdarza się nawet że ktoś podchwyci tą zabawę. Mimo wszystko warto to traktować z przymrużeniem oka. Poszaleć też można z okularami przeciwsłonecznymi... wróć, przeciw-spojrzeniowymi ;) Trochę niebezpieczniej się robi gdy w objawie geniuszu moje spojrzenie poczuje osiedlowy dres… jednak oni odwagę znajdują tylko w nocy w ciemnych uliczkach.

Ale przecież to ja patrzę, przecież to ja jestem „tym który puka” – I'M THE ONE WHO KNOKS!