Tango

Za oknem już noc. Przez szpary w żaluzjach do pokoju wpadają fragmenty blasku latarni, które łączą się ze światłem lampki biurkowej. Tam leżała tylko kartka i ołówek. On siedział na fotelu i patrzył na blat. Patrzył nieobecnym i zamyślonym wzrokiem. Wyobrażał sobie, że mógłby wędrować teraz przez brudne ulice w poszukiwaniu … ofiary (?). W głowie miał ciemny zaułek i przypadkowego przechodnia, którego częstuje zimnym ostrzem swojego noża, krew trysnęła ... poczuł jej ciepło. 

Nagle się ocknął. Rozejrzał się po ciemnym pokoju i otworzył okno. Na zewnątrz było czuć tylko chłód i przedziwną próżnię. Z powrotem schował się w fotelu okręcając się na nim dookoła. Zmierzył wzrokiem białą powierzchnię kartki … biel zdawała mu się emanować nieogarnioną pustką.  Postanowił ją jakoś wypełnić, wylać na nią coś co nadałoby sens temu kawałkowi papieru. Chwycił za ołówek, jak zwykle … złamany. Motał się w poszukiwaniu temperówki i gumki do mazania. Znalazł.

Na stole leżały już drewniane wióry i stróżki. Ostatnie spojrzenie na zaostrzony grafitowy szpic i do dzieła. Jego prawa dłoń pełniła rolę swatki dla kartki i ołówka. Zapoznał ich ze sobą i z każdą kolejną kreską ich flirt nabierał rumieńców. Na początku te ruchy zdawały się być niezgrabne i chaotyczne. Powoli jednak zaczęły współgrać i łączyć się w całość. Kanciaste ruchy przeistoczyły się w piękny taniec. Ołówek prowadził kartkę w ognistym tangu, a ona poddała mu się całkowicie. Stracili poczucie czasu, który można było liczyć tylko długością ciągle struganego ołówka. Wszyscy wpadli w trans, cały świat płynął obok gdzieś. On, jego dłoń, ołówek i kartka … nie istniał wtedy nikt inny. 

Ale pojawił się, a właściwie pojawiła zza ściany jego powiek. Na kartce zakwitnął owoc tego  gorącego flirtu. Czarne kontury i szare cienie łączyły się w postać pięknej dziewczyny. Zobaczył łagodną twarz jakiejś szatynki, choć wolał myśleć o niej w kategorii blond. Oczy zasłaniały okulary przeciwsłoneczne, od których szkiełek odbijał się blask prawdy. Była przez to tajemnicza … Jej głowa była zadarta do góry odsłaniając szyję i zdradzając ukrytą pewność siebie. Pojedyncze kosmyki rozwianych włosów delikatnie opadały na nos, oplątywały szyję i ramiona. Jej lekko rozchylone usta wyszeptywały głuche słowa w zarozumiały sposób. Była delikatna, wrażliwa i zmysłowa ale zarazem agresywna, drapieżna i zaborcza. Jej wielka subtelność kłóciła się z ogromną szorstkością niczym czerń i biel. Gładka jak aksamit skóra kontrastowała z szorstkim temperamentem tętniącym pod nią. Tak jak on, składała się tylko z czarnego konturu grafitu i pustej bieli papieru. Narysował swoją … ofiarę (?). Lecz nie była ona przypadkowa, niedokończona ...