Przyjacielu!

„Yo, tu Czarno-Biały. Dobry wieczór pamiętniku.

Dawno nie pisałem, poczekaj skręcę kilka spliffów”

Nie pisałem pamiętniku – nie pisałem, jak kiedyś. Zmieniłem Cię ostatnimi czasy dość znacznie.

Stworzyłem Cię głównie po to by móc dać upust swoim emocjom … i po to żeby za parę lat przypomnieć sobie kim byłem, co myślałem, jak się zachowywałem. Po to by ocenić czy teraz jestem lepszy/gorszy niż kiedyś. Czytając i analizując swoje pierwsze wpisy jestem pewien tylko tego, że jakoś się zmieniłem – ale nie wiem w którą stronę. Widocznie dalej balansuję między dobrem i złem.

Natomiast wiem, że na lepsze zmienił się mój styl pisania. To też był jeden z celów założenia Ciebie pamiętniku. Więc muszę Ci teraz za to podziękować. Wyostrzyłeś moje pióro niczym najdroższa ostrzałka z telezakupów mango. Nauczyłem się posługiwać nim jak bronią i tarczą. I czuję w tym sporą moc! Zaprzyjaźniłem się dzięki Tobie z literami, słowami i zdaniami. A z Tobą zżyłem się na stałe.

A dlaczego zmieniłem sposób w jaki korzystam z dobrodziejstw, które mi dajesz?

Hmm… nie jestem pewien. Może dlatego, że jednak zmieniłem się JA … więcej przeżyłem, zmądrzałem chyba trochę, wyrobiłem się … sam oceń mój przyjacielu.

Hmm… nie jestem pewien. Może dlatego, że uświadomiłem sobie, że ktoś znalazł Cię w mojej szufladzie i zaczął śledzić literka po literce. Do tej pory byłeś najtajniejszą z tajemnic. Byłeś sejfem, do którego nikt nie znał kodu. Czy to ma jakiś wpływ … sam oceń mój przyjacielu.

Ale myślę, że mimo wszystko jesteś mój! I tylko mój. Ty zmieniłeś mnie, ja Ciebie i chyba jest wszystko okay. I postaram się aby zawsze tak było. Żeby nic i nikt nie miał zewnętrznego wpływu na mnie – i co za tym idzie na Ciebie.

Dobra ziomek, koniec tych komplementów … idziemy stąd!

Będziemy pić, palić, gadać, wspominać i myśleć.