Łyk

Już ostatnio pisałem o wiośnie i jej skutkach. Ale tegoroczna wiosenka delikatnie zaskakuje. I jestem nawet skłonny stwierdzić, że te wiosna przebrała się za lato. Ludzie z zimowych kurtałek musieli się przebrać w luźne koszulki. Nie było żadnego okresu przejściowego … od śnieżycy do upału w dwa dni. No cóż, nic nie zrobimy … Challenge Accepted!

Na ulicach zauważyłem różne style ubierania … jedni zachowawczo chowają się przed słońcem w jakiś płaszczykach (co z góry uważam na skazane na porażkę) a inni najchętniej w ogóle pozbyli by się ubrania (co w niektórych przypadkach mogłoby być ciekawe). 

Ja też musiałem na nowo zaprzyjaźnić się ze słońcem i zmierzyć się z temperaturą od której odwykłem przez ostatnie parę miesięcy. Mimo wszystko, pogoda ma często duży wpływa na człowieka.

Kilka dni temu musiałem przemierzyć całe miasto … wzdłuż i wszerz … i jak okazało się później trasę musiałem pokonać 2 razy. Może nie jest to jakiś wyczyn … ale jednak …

No więc 25 stopni w cieniu i startuję z samego rana. Parę spraw do załatwienia + różne inne niespodziewane niespodziewajki … Ubrany w tiszert i krótki spodzień dresowy - najpierw do centrum uderzyłem z buta (pech chciał, że moje miasteczko jest pofałdowane jak San Francisco). Wspinaczka pod górę wystarczyła bym zaczął się pocić. Godzinka bujania wśród wszechobecnych remontów i ciężkich maszyn budowlanych spotęgowała poczucie gorąca chyba ze dwa razy. Oczekiwanie ponad 20 minut na przystanku pod rozgrzaną wiatą też było „superowe” – ale czas umiliło mi rozglądanie się za spódniczkami ... hehe. Jak już doczekałem się na ten żółty pojazd komunikacji miejskiej przyszła załamka … w środku zero miejsca i ścisk jak w puszce sardynek (albo pandorek?). Żeby było sympatyczniej to w między czasie jakieś 154 osoby chciało się ze mną przywitać swoją spoconą ręką … „no kurwa cześć”. Przebrnąłem te paręnaście minut w autobusie, wysiadłem i pierwsze co zrobiłem to udałem się do najbliższego sklepu. Na wejściu wypatrzyłem miejsce gdzie stoi lodówka z życiodajnymi napojami. Instynkt przetrwania podpowiadał mi jedno … Ice Tea! Posłuchałem więc głosu w głowie wyjąłem z niecierpliwością butelkę Ajs Ti – Picz … już zaraz zwilżę usta i ugaszę pragnienie. Na szczęście przy kasie nie było kolejki, ale pani kasjerka patrzyła na mnie wzrokiem zdającym się mówić „Napalony .. ahh i to jak!”. Ooo nie, nie – dawaj tą butelkę suko i spierdalam bo chce mi się pić! Odkręcam butelkę, biorę łyk ... i co ? I jest zajebiście. Spłynęła po mnie fala zimnej rozkoszy. Pozałatwiałem co miałem zaplanowane  i w tym stanie ekstrawaganckiej ulgi zdecydowanie lepiej przyjąłem informację, że następny autobus powrotny mam dopiero za 40 minut. Więc „zamrożony czaj” pomógł mi zdecydować się na powrót by foot.

Przychylając butelkę co chwilę doszedłem do celu … choć spotkałem jednego takiego gagatka, który chciał mnie obrabować – „Tee, daj łyka”. A kup se! Kiedy poziom płynu w butelce zaczął sięgać dna akurat zbliżałem się do ukończenia całej misji. Wyrzuciłem butelkę do śmietnika i … o zgrozo … słońce zaczęło zachodzić za właśnie przybyłe chmury. Pięknie. Do domu dotarłem zmęczony, spocony i lepki mnie posmarowali klejem …  Ale później zaczął padać deszcz i nawet jebło parę piorunów. Naaajs!

„Wniosek RZyciowy”: Lodowa Herbata może ratować ludzkie życie a w dodatku daje +10 do szczęścia.

NOTKA NIE ZAWIERA(ŁA) LOKOWANIA PRODUKTU