Krzysiek

Pierwszy dzień listopada. Kojarzy się z jednym – Dzień Wszystkich Świętych. Dzień niezbyt wesoły i przyjemny… przynajmniej z zasady. Bo w dzisiejszych czasach nie wszyscy potrafią uszanować nawet cmentarze. Wesołe rozmowy, zorganizowane spotkania towarzyskie, wpierdalanie kiełbasy albo słodkich żelków powoli stają się normalne w okolicy nekropolii większych miast. Do mojego Sanoka jeszcze nie wtargnęło to tak mocno … uff! W każdym razie ja dzisiaj nie o tym. Nie będę się pastwił nad ludźmi z pieskami na cmentarzu ani nad tymi którzy w telewizji wychwalają pod niebiosa zmarłych celebrities . Nie ma sensu tego krytykować – inni zrobili to za mnie.

Ja … jak to zwykle ja – idealista – postanowiłem pomyśleć o prawdziwym sensie tych dwóch dni poświęconych naszym bliskim zmarłym. Coraz trudniej w tym całym „zniczowym opętaniu” uświadomić sobie jaki to ma sens. Ciężko znaleźć coś co nas wzrusza podczas odwiedzania zmarłych. Wszystko sprowadza się do zaświecenia świeczki… Czy na pewno? Każdego roku odwiedzam około dwudziestu grobów, rozproszonych na kilku cmentarzach. Nie wszystkich z tych ludzi znam, bo są wśród nich znajomi moich rodziców, których nigdy nie widziałem … na przykład pani położna, która odbierała moją matkę z porodu. Więc nie ze wszystkimi mam jakiś emocjonalny związek. Jednak jest kilka wyjątków, które na zawsze będą we mnie wywoływać głębsze poruszenie.

Zastanowiłem się chwilę nad tym i doszedłem do szybkiego wniosku – przede wszystkim dziadek… to już prawie dziesięć lat. Pierwszy pogrzeb na którym byłem, w sumie jeszcze jako gówniarz. Dalej, hmm… przyjaciel rodziny - samobójca, kolega – rówieśnik ze szkoły zginął w wypadku samochodowym, dziadek byłej dziewczyny – bardzo źle to przeżyła, Zdzisław Beksiński – ulubiony malarz, można powiedzieć idol. No właśnie … idol. To słowo utkwiło mi w głowie dużo mocniej przy innym grobie.

Grób mojego kuzyna. Krzysiek urodzony w 80’ – zginął w 97’. Młoda uśmiechnięta twarz patrząca ze zdjęcia na nagrobku wręcz krzyczy, że powinien żyć. Tak, wiem to banał bo o każdym zmarłym ktoś może powiedzieć „powinien żyć”. Jednak on sam postanowił, że już nie chce żyć…

Jego zdjęcie jest pęknięte … ma na sobie rysę, którą z pewnością miał też wyrytą w sobie Krzysiek.

Siedemnastolatek, który skoczył z okna. Brzmi, hmm … szokująco? Fakt, był naćpany … ale mam jakieś dziwne i niczym nie poparte przeświadczenie, że wiedział co robi. Że był świadomy. Zabił się kiedy ja miałem pięć lat. Pamiętam go tylko w jednym momencie… być może tylko raz się z nim spotkałem. Lecz to jedno spotkanie zapamiętałem i w niewytłumaczalny sposób utkwiło mi w głowie. Mały pokój w dawnym mieszkaniu dziadków, gdzie wtedy mieszkaliśmy z ojcem … zielony tapczan, a nad nim półka, na której stało radio. Byłem nim zainteresowany ale nie mogłem go dosięgnąć, Krzychu mi pomógł i je włączył. Było podłączone do dużych kolumn o sporej mocy. Chciałem się pobawić przyciskami i kuzyn podłapał moją zabawę. Wtedy pierwszy raz ktoś pokazał mi jak powinno się napierdalać muzyką! Było czadersko. Później opowiadał mi, że to muzyka dla dużych dzieci, takich jak on i ja nie powinienem tego słuchać. Palił papierosy, miał wtedy szalone spojrzenie … takie jak to na zdjęciu z nagrobka. Biła od niego jakaś nastoletnia energia, której wtedy nie rozumiałem. Tkwił w nim wyjątkowy bunt, który dla mnie oznaczał wtedy tylko opór przed zjedzeniem fasolki po bretońsku. Bardzo mi to imponowało, byłem tym spotkaniem podniecony i od razu Krzysiek stał się moim ulubionym kuzynem. Chyba wtedy po raz pierwszy pomyślałem sobie o kimś jako o swoim idolu.

Teraz z perspektywy czasu mogę zrewidować swój pogląd na temat tego idola. Ale mimo wszystko po tylu latach nie mam wcale zamiaru zmieniać o nim zdania. Po historiach, które opowiadali rodzice i reszta rodzina domyślam się dlaczego popełnił samobójstwo. Można by powiedzieć, że okoliczności były do tego „sprzyjające”… jakkolwiek to nie brzmi w stosunku do samobójstwa. Od jego śmierci minęło siedemnaście lat, dziś byłby dorosłym facetem po trzydziestce… ale nim nie jest. Za to nadal jest moim idolem z dzieciństwa, takim pierwszym bohaterem, którego ceniłem bardziej niż supermena czy innego batmana.

Sam jestem ciekaw ile z tej historii uroił sobie mój małoletni umysł i podświadomość…

Dziś pomyślałem: „Ciekawe co porabia Krzysiek?”.

Chętnie bym z nim porozmawiał po raz drugi.