Nie tędy droga...

                Noga za nogą. Maszeruję patrząc pod nogi ostrożnie stawiając każdy kolejny krok by nie nadwyrężyć kontuzjowanej już nogi. Czuję, że lewa kostka nabrzmiała i próbuje wydostać się spod mocno zabudowanego trapera. Trasa jest bardzo mokra a ja przez nieuwagę pośliznąłem się na jednym z kamiennych stopni. To przez zmęczenie… zacząłem kuleć. Bieszczadzkie ścieżynki nie przywitały mnie z otwartymi ramionami. Chowają się przede mną pod grubą warstwą mgły i zacinającej mrzawki.

 

                Przebyłem już wiele kilometrów wędrując od samego rana.  Straciłem poczucie czasu … nie wiem, która to już godzina. Szczęśliwi czasu nie liczą, a zegarkowi i telefonowi dałem dziś urlop.

Liczę każdą chwilę miarą kolejnych zdobywanych wierzchołków i kolejnych pokonywanych dolin. Jednak intuicja podpowiada mi, że minęło dobrych parę godzin… od dwóch albo trzech nie spotkałem nikogo na szlaku. Pogoda jest przerażająca, żaden turysta się tu już dzisiaj nie zapuści. To dobrze – potrzebuję samotności i tego by uwolnić się od zgiełku. Wczesnolistopadowa aura tej okolicy odstrasza tych wszystkich weekendowiczów. Dopiero teraz, po sezonie zakapiorskie Bieszczady mogą pokazać się w pełnej krasie. Zostali nomadzi, tułacze i inne trampy. A ja jako jeden z nich idę przed siebie coraz bardziej włócząc nogą. Zaczęło mi to delikatnie przeszkadzać. Ale przecież, jestem tu by iść… Więc idę. Dopiero teraz uzmysłowiłem sobie, że tak naprawdę nie wiem po co to robię. Nie wiem jaki jest tego sens. Jednak bieszczadzkie wiatry podpowiadają mi, że nie muszę go na siłę szukać. Wokół żadnej żywej duszy – tylko ja i kamienista dróżka. Tylko moja dusza i patrzący na nią z wysokości górski Bóg. Zatracam się w tym coraz to bardziej. Coś co nazywam nirwaną włóczykija rozpływa się w całym mnie. Tylko pulsująca z bólu noga i pusty żołądek przypominają mi o mojej cielesności. Jednak wiem jedno – duch dawno odłączył się od ciała. 

                Zrobiło się późno. Moja noga odmówiła posłuszeństwa, więc muszę zrobić sobie przerwę. Siedzę na skale, która wydawała się być najwygodniejszą ze wszystkich, które łaskawie odsłoniła przede mną połonina. To w zasadzie jedyna wygoda na jaką mogę sobie teraz pozwolić. Nie mam już ani jedzenia ani niczego do picia. Niedobrze. Patrzę w stronę w którą zmierzam… stok wydaje się być dość stromy i mam wrażenie, że droga w dół nie jest już taka długa. Jednak białe opary zasłoniły niemal wszystko zakrzywiając moje poczucie orientacji w terenie. Od dłuższego czasu nie widziałem żadnego drogowskazu. A może nie zwracałem na nie uwagi. Chwilkę odpocznę i poszukam jakiejś wskazówki, na pewno gdzieś tu jest jakiś znak, jakaś tablica.  Mgła robi się coraz ciemniejsza, jej gęsta szarość powoli zlewa się z głębokim granatem nadchodzącego wieczoru. Trzeba się będzie śpieszyć. Ale noga… stopa w okolicy kostki z każdą chwilą drętwieje coraz bardziej. Nawet nie chcę na nią patrzeć, ale wiem, że kostka jest opuchnięta. Chyba nawet do tego stopnia, że nie mogę jej zginać. Boli. Zamykam oczy by dać sobie złudne uczucie złagodzenia bólu. W tej chwili poczułem lodowate uderzenie porywistego wiatru. Jakby sam Tepeyollotl postanowił do mnie przemówić tym przerażająco zimnym głosem. Dreszcz rozchodzi się po całym moim ciele dodając akcent mocnym ukłuciem w głowie. Mój błędnik szaleje jak gdybym był pijany.  

                Całkowicie zbiło mnie to z tropu. Świat dookoła wiruje i ból z nogi przelał się na resztę ciała. Odrętwienie sprawiające wrażenie paraliżu ogarnia każdą część ciała. Otępiałe zmysły mnie zamroczyły. Jest źle. Wcześniej szukałem samotności, lecz teraz pragnę żeby ktoś mnie tu spotkał i zobaczył jak leżę zwinięty opierając się o twardy głaz. Wszystkie ubrania mam już przemoknięte… Marzę o tym, by ktoś pomógł mi zejść na dół… może przynajmniej do najbliższej wiaty. Proszę!

Oczy opadają mi co chwila w dół, są zmęczone siekającym deszczykiem. Przed zamkniętymi powiekami pojawia mi się zejście gęstym lasem, za którym kryje się schroniskowa bacówka. Otwieram oczy próbując zmotywować swe ciało do dalszej walki. Tego się bałem – atramentowe niebo szykuje się do nocy. Nie ma na co czekać…

                A może jednak… coś słyszę! Jakiś szept. Nie rozumiem go, nie mogę odczytać cicho mruczanych słów. Próbuję się skupić i wytężyć uwagę. Wichura nie pomaga. Głos próbuje mnie nawoływać. Czy to gdzieś z daleka? Czy ktoś mnie szuka? Instynktownie decyduję się na wrzask … bezsensowny okrzyk nie doczekuje się odpowiedzi  nawet ze strony echa. Frustrujące. Krzyczę jeszcze raz. Bez odpowiedzi. Podnoszę się wracając do pozycji siedzącej i wlepiam przygaszone ślepia w głąb doliny … nikogo nie widać, ale dźwięk stał się nieco wyraźniejszy. Próbuję złapać ostrość i uchwycić falę tego niezidentyfikowanego dźwięku. Szumiący głos, starego mężczyzny zaczynał docierać do mojego ucha coraz mocniej. Nie mogę go odnaleźć, zasłonięty horyzont pogrążył się w ciemności. Tkwię tu jak Chuck Noland, tylko, że to mój „Wilson” próbuje mówić do mnie a nie na odwrót. Teraz. Taak, wyraźnie i głośno podmuch niesionych słów dociera do moich uszu. Jest gdzieś obok, czuję jego obecność. Mówi:

„Tutaj. Choć tędy, choć tędy wędrowcze. Choć, kieruj się w moją stronę. Uratuj się!”

               

                Powtarza to jak mantrę a w tle słychać głośny jęk targanej porywistym przeciągiem grani. Głos dochodzi zza następnej skały. Wysoka i masywna. Może można się tam schronić? Poprosiłem go o pomoc. Znów bez odpowiedzi, ignorował mnie. Posłucham go, uratuje się, przecież nie mogę tu zostać! Z grymasem bólu na twarzy wstaję z trudem łapiąc równowagę. Noga nadal boli, ale z tej perspektywy widzę, że od swojej szansy dzieli mnie ledwie kilka metrów. Nie jestem tu sam. Skoro ktoś się tam chowa to znaczy, że ja też mogę. Ociężale stawiam kolejne małe kroki w bezpiecznym kierunku. Ostaniec jest wielki, muszę go okrążyć. Głos powtarza już tylko słowo „tutaj” … tutaj, tutaj, tutaj, tutaj. Schowany szept daje nadzieję, więc stawiam pierwszy krok na kamienistym podłożu. Nie spodziewałem się, że jest tak stromo. Patrzę w górę i w dół, próbując ocenić sytuację. Jest ślisko a ja mam prawdopodobnie zwichniętą kostkę. Ale nie mogę się oprzeć temu co słyszę. Hipnotyczny szmer kusi dodając odwagi i siły. Nie mam innych pomysłów, stawiam następny krok łapiąc się rękami wystających krawędzi. I kolejny patrząc w dół … Prawa ręka szuka kolejnego chwytliwego konturu a lewa noga bada śliski teren. Nagle obie w jednym momencie popełniają błąd… moja kostka nie wytrzymuje i czuję jak wygina się na zewnętrzną stronę tracąc przyczepność, tracę równowagę bezradnie tańcząc na skraju przepaści. W chaotycznej próbie uniku zachwiana koordynacja traci wszystkie punkty przyczepności… w ostatniej chwili słyszę tylko przerażające wołanie „Uratuj się!”.