Czekając na pointę

To był dobry sen. Twardy, może nie jak skała ale dotrwałem w nim prawie do 9. Wyrwałem się z okowy kołdry i … wtedy zorientowałem się, że zasnąłem we wczorajszych ciuchach. Wstałem. Jednak od razu kiedy wyjrzałem za okno zauważyłem, że ten dzień wcale nie miał ochoty na wstanie razem ze mną. Pogoda była szara i miała wyraźnego kaca, niebo jej skóry było chropowate a deszczowe chmury wydawały się wielkimi plamami młodzieńczego trądziku. Z lekkim przestrachem poszedłem sprawdzić czy z moją twarzą jest wszystko w porządku. Oczy – są, nos – jest, usta – są, zarost – jest … uf, kurwa, wszystko się zgadza. Uspokoiłem się, choć w powietrzu unosiły się bliżej niezidentyfikowane mikrofale, które bezkarnie zaczepiały moje synapsy łaskocząc głos w mojej głowie. A jeszcze bardziej łaskotał mnie pusty żołądek. Uparty i namolny głód … właśnie wymyśliłem na niego metodę – i wcale nie było to „Danio”. Otworzyłem wrota, wielką srebrną bramę prowadzącą do zaspokojenia moich żywieniowych fanaberii. Lodówkowy portal przeniósł mnie w krainę uwięzionych w zamarzniętej atmosferze orgii smaków. Mój dzisiejszy spożywczy fetysz miał w planach zerżnąć masę soczystych warzyw. Wyciągnąłem po kolei każdą następną ofiarę nerwowo niczym Szymon Bobrowski kupujący podpaski w „Krew z krwi”. Mam w głowie stosunki (seksualne?) z warzywami. Matko bosko - co by sobie pomyśleli ludzie… fuck, jestem „jerzyno-filem”? W sali tortur znajdowały się pomidory, czerwona papryka, zielona sałata i ogórek kiszony. Między gatunkowy gang-bang dokonał się przy pomocy ceramicznego noża. Zbrodnia wyglądała bardzo smakowicie komponując idealną fuzję zieleni i czerwieni. Okazało się jednak, że w pobliżu byli świadkowie – musiałem z nimi zrobić to samo. Przecież nie mogło się wydać! W misce wylądował również ser feta i majonez tworząc biały koc przykrywając resztę … a później ukatrupiłem jeszcze dwa nieświadome niczego zaimadłowane ząbki czosnku. Niestety nie nadaję się na seryjnego mordercę-gwałciciela … przecież to wszystko takie przewidywalne, takie łatwe do odgadnięcia. No cóż – jebać to … a wróć – pieprzyć to. Bo dodałem jeszcze trochę pieprzu – sypnęło się mocno jak głupia nastolatka na dyskotece w kiblu. Bez skrupułów wymieszałem to całe towarzystwo nierealnie wielkim widelcem. Podlałem tą kryminalną potrawę dziewiczą oliwą z olwiek… Ostatnie chwile przed trafieniem do mojego żołądka biedne warzywka spędziły w lodówce … czekałem na magiczny i nigdy nie zrozumiany proces tak zwanego „przeżarcia się” składników potrawy. Symboliczna yerba miała ułatwić oczekiwanie i zaakcentować pierwszy etap tego dotychczas  pozbawionego morału i refleksji dnia. Tymczasem deszczowe krosty za oknem przerodziły się w burzowe ropniaki, które zaraz miały trysnąć na Ziemię. Ja wgapiałem się w kubek z czajem. Chyba spodziewałem się, że jakiś elektryczny (choć pewnie bardziej elektroniczny) impuls pierdolnie w herbaciany akwen mojego porannego napoju. To mógłby być porażający wyrok sprawiedliwości przeciwko moim niecnym uczynkom. Jedząc sałatkę czekałem na pointę.