Nie oczekuj tytułu... niczego nie oczekuj.

Chyba każdy ma w życiu jakiś swój obrany cel, co nie? Tak, tak, każdy dąży w jakiś sposób do osiągnięcia czegoś co wcześniej nazywa swoim szczęściem. Konkretny zbieg pozytywnych okoliczności, które składają się w naszej świadomości jako definicja mentalnej idylli. Każdy ma prawo do swojej własnej interpretacji tego odległego zjawiska – do własnej jego definicji. Tylko, że jak kurwa patrzę na te nieruchome osobowości całych mas naszego społeczeństwa to mam poważne wątpliwości co do independencji tych „szczęść”.

Czy to nie jest tak, że nasz życiowy cel jest nam wyznaczony już przed narodzeniem? Nie sądzisz, że definicje szczęścia wkładają nam w usta nasi rodzice robiąc z nich kserokopie? A może to kulturowa propaganda próbuje kierować naszymi życiorysami? Ludzie wybierają smutne życie spędzając je w nudnej pracy, siedząc w nudnym domu i jedząc nudne jedzenie … przy okazji z czasem sami stają się nijacy czyniąc tym samym swoje otoczenie jedna wielką dziurą apatii i banału. Zarabiają marne grosze lub wielkie pieniądze … ale co z tego? Depresyjna droga prowadząca do pieniędzy i rzekomego szczęścia okazuje się kamienistą jednostajną drogą, która kaleczy stopy naszych życiowych ambicji. Celu jak na złość nie widać a rany na stopach z każdym kolejnym przedagonalnym dniem uwierają coraz mocniej. A co jeśli nagle byśmy się wyrwali z tego systemu? Gdybyśmy stali się takimi życiowymi anarchistami wyciągniętymi z pod pokrywy oczekiwań wszystkich w około… ubrali kamizelkę chroniącą przed ostrzałem wymagań.

Boję się tej syfiastej drogi, nie chcę nią iść. Wolę uciec gdzieś na pobocze, znaleźć jakiś skrót … wpisać jakiś tajemny kod, cheat, który pozwoli mi od razu przejść na następny level. Najszybszy i najłatwiejszy sposób na przejście gry zwanej życiem. Idę na łatwiznę? Nie. Bo pierdolony paradoks polega na tym, że każdy żyje tak aby mieć łatwo. A ja chcę mieć łatwo od razu, bez żadnych pośrednich niedorzeczności. Bez portfela i pieniędzy – za to z plecakiem do którego będę mógł zbierać miniaturowe wspomnienia miejsc i ludzi. Los Angeles, Amsterdam, Juarez, Tirana, Nowy Sad, Antalya, Kuala Lumpur, Lagos,  Fortaleza  i Wypizdów Podlaski – tak, to są moje cele! Bo wiem, że do tych miejsc prowadzą prawdzie ekscytujące drogi. A tak naprawdę celem jest przygoda i uczynienie swojego życia ciekawym. Uczynić je grą przygodową i zdobywać kolejne poziomy. Doświadczyć wszystkich emocji świata … mentalny spokój i cicha nirwana naturalnie przeplatają się z bombardowaniem głośnych myślowych ekscesów.

Zamiast musieć wstać do roboty, którą równie dobrze mógłby za mnie wykonywać orangutan ja muszę dotrzeć do następnego miejsca i spotkać następnych ludzi. Leżeć do góry brzuchem skupiając się na poważniejszych problemach – posłuchać siebie, wiatru, drzew, ziemi, nieba. Wędrować skupiając się na poważniejszych problemach – patrząc w siebie, na wiatr, na drzewa, na ziemię, na niebo. Jeżeli już zobaczę i wysłucham odpowiednio dużo zacznę sam wydobywać z siebie komunikaty … ukradnę w sklepie gumę do żucia o smaku marzeń, założę angelologiczną sektę i znajdę w niej najwierniejszą wyznawczynię albo zakocham się w czarnym kocie urodzonym w piątek trzynastego.  Zapełniać swój bagaż poczuciem wolności. Chcę musieć nic nie musieć. Nie musieć. Za to mogę się ponieść fantazji i fruwać na myślowych chmurach pokonując lęk wysokości. Obrabuję bank i rozdam pieniądze bezdomnym, porwę bezbronną dzierlatkę jako zakładniczkę a później stanę się jej służącym … albo odwiedzę samotnego pustelnika i uraczę go death-metalowym growlingiem.

Jakkolwiek nie zabrzmi ostatecznie moja definicja szczęścia będę w nią wierzył. Naiwnie wierzył, w przeżycie życia nie ponosząc żadnych kosztów. Najlepsze chwile w życiu są za darmo. Nie potrzebuję tej zabookowanej w first minute rzeczywistości – wolę złapać stopa! Nie chcę przecenionego życia z Biedronki do którego dodają w gratisie sto kilogramów frustracji – wolę samemu upolować dorodny okaz pozbawiony sztucznych konserwantów! Nie w smak mi również hipstersko drogi napój z długowłosą księżniczką w logo – wolę taniego siarkowego jabola!

Idź jeden z drugim do fryzjera, bo tłuste włosy szarej korporacyjnej egzystencji zaczynają się splatać na waszych głowach na podobieństwo drutu kolczastego, który oddziela was od celu o który walczyliście – od szczęścia, od waszej definicji.