Borderline

Ludzie myślą o samym sobie zbyt często. Zbyt często w tych myślach wywyższają się na swój ołtarzyk samolubstwa. Normalnym jest, że zdecydowana większość społeczeństwa powiedziałaby o sobie, że czuje się nie odchylonym od normy dobrym człowiekiem, który nikomu nie wadzi. Mamy poczucie, że ta nasza zwykłość jest czymś pozytywnym … a wszystkie okropne wiadomości zasłyszane w TV to objawy szerzącej się patologii, z którą my oczywiście nie mamy nic wspólnego.

Ale czy zastanawiamy się nad naszą prawdziwą osobowością? Czy myślimy czasem, jak wyglądamy jeśli ktoś patrzy na nas z boku? Czy rzeczywiście okazalibyśmy się tacy „normalni” … czym jest normalność? Może coś co nazywamy normalnością kończy się wtedy gdy łapiemy doła, jesteśmy smutni, wkurwieni i wyprowadzeni z równowagi emocjonalnej. No właśnie – emocje – to od nich w dużej mierze zależy kim jesteśmy. Jakie częściej władają nami emocje? Zadaj sobie pytanie – co teraz czujesz? Pomyśl i napisz jaka emocja rządzi teraz w Twojej duszy/głowie/sercu.

......................................................................................................................

Jeżeli znalazłeś odpowiedź szybko .. ba, jeśli w ogóle ją znalazłeś – to gratuluję. Jaka by ona nie była, ważne, że jest i ważne, że wiesz co czujesz. Zazdroszczę. Ja niestety nie mogę. Nie potrafię ocenić moich emocji … Nie wiem jak mógłbym je nazwać i nie wiem czy tyle sprzecznych odczuć można połączyć jakimkolwiek istniejącym słowem. Nie istniejącym pewnie też się nie da.

„Mam zimne dłonie i wojnę w głowie
I wiem jak śmiesznie to brzmi, ale czuję śmierć”

Wiem, jestem przez to trudnym człowiekiem. Czasami nawet bardzo. Niesie to ze sobą różne konsekwencje, przeważnie niemiłe. Ale jak ktoś tak rozchwiany emocjonalnie jak ja może oczekiwać pozytywnych wyników swoich działań … Zachowanie wspomnianej wcześniej „normalności” wydaje mi się czasami tak odległe i niemożliwe. Tak ciężko zachować obojętność czy zwyczajną stabilność i równowagę. Wahania nastrojów, napady gniewu na przemian z sztywnością katatoniczną.

To rozpieprza całe moje życie. Kontakty z ludźmi bywają drogą przez mękę … bo jak radzić sobie z innymi ludźmi kiedy nie mogę poradzić sobie z samym sobą. Staram się kontrolować – i nawet mi to wychodzi, jakoś daję radę. Ale są momenty gdy nie mogę, jestem bezsilny wobec wszystkiego.

Jedni powiedzą o mnie: „Szalony podróżnik z pozytywnymi zainteresowaniami, czasem zamula i słucha smutnej muzyki”

Inni jednak stwierdzą, że: „Dziwak, smutas, odludek co zgrywa filozofa i co chwile ma nowe beznadziejnie głupie hobby”

Jaka jest prawda? Oj, tyle razy zadawałem sobie to pytanie. I za każdym razem pojawiało się zbyt wiele odpowiedzi, w ogóle to przez to wszystko czuję dużo więcej. Jest to jednocześnie plus i minus – moja anomalia powoduje u mnie wzmożoną i zwielokrotnioną zdolnością do odczuwania… piękny zapach i dźwięk górskiego wodospadu czuję sto razy bardziej i wtedy jest pięknie. Gorzej gdy pojawia się iloczyn bólu istnienia, wtedy zdecydowanie nie jest pięknie. 

Teraz zaczynam się o siebie martwić bardziej niż kiedykolwiek. Kiedyś myślałem, że moje dylematy to tylko problem duszy romantyka i artysty. Dziś zastanawiam się czy jestem zdrowy. Borderline?