Anything, anywhere, anyhow ...

Cześć Marysia.

Hej mała! Dziś są Twoje 19 urodziny. My znamy się od dwóch lat. Tak, wiem to nie długo – ale widocznie wystarczająco długo żeby wydarzyło się to co się wydarzyło w ciągu tych dwóch lat. A działo się sporo, choć jakoś na początku się nie zanosiło. Zaprzyjaźniliśmy się – to jedna z lepszych rzeczy jakie mnie kiedykolwiek spotkały. Ale tak jak ostatnio oboje wspólnie stwierdziliśmy, kilka ostatnich miesięcy zdecydowanie zmarnowaliśmy. Po ostatniej naszej rozmowie jest jeszcze ciężej cokolwiek z siebie wydusić. Nie wiem zupełnie co mógłbym powiedzieć, napisać i szczerze mówiąc miałem ochotę nic nie mówić. Być może Ty nie masz ochoty tego czytać. Ale nie mogłem milczeć. Marysia, każde słowo które tutaj napiszę jest szczere – najszczersze, i potraktuj je serio. Piszę to przede wszystkim po to żebyś wiedziała, że całym sercem chcę dla Ciebie dobrze i że Twoje szczęście jest dla mnie najważniejsze. Dopóki Ty nie będziesz szczęśliwa, ja też nie będę. Nie spełni się moja rola… anioła stróża.

Przeczytałem jeszcze raz (pewnie już setny) naszą starą „wielkanocną” korespondencję. Podpisaliśmy wtedy – jak to pięknie nazwałaś - pakt z diabłem, oboje. Więc tak właśnie go traktuję – jako swojego rodzaju umowę między nami… takie rzeczy mają dla mnie znaczenie. Podejrzewam, że ciężko Ci wracać do tego i do treści tych listów… być może żałujesz tego, że to napisałaś i teraz wolałabyś żeby tego nie było. Ale ja wziąłem za ich treść odpowiedzialność. Uważam, że to było odważne, byłaś wtedy twarda i sama pisałaś że czujesz, że masz silny charakter. Życzę Ci zatem żebyś dalej była silna! Przezwyciężysz wszystkie swoje problemy i wygrasz wojnę, która toczy się w Twojej główce. Żebyś nie musiała o sobie mówić „tchórz” i nie myślała o swoim życiu jak o jednym wielkim kłamstwie. Z niewiadomych przyczyn kiedyś się przede mną otworzyłaś, nie wiem dlaczego. Teraz gdy drzwi do Twojego świata się prawie zatrzaskują, chciałbym wsadzić w nie nogę i uratować przed zamknięciem – ale chyba nie chcę robić tego na siłę, sama o tym zdecyduj. Powiedziałaś ostatnio, że wypłakanie się przed przyjaciółmi nie daje Ci już ulgi, ale proszę Cię, przypomnij sobie to uczucie, to odciążenie o którym mi pisałaś w drugim liście kiedy zdradziłaś mi swoją tajemnicę. Przecież po to to zrobiłaś – żeby poczuć ulgę, poczuć się lżej. To jest druga rzecz której chciałbym Ci życzyć, ULGI. Żeby każdy Wielki Piątek był lżejszy… i każdy inny dzień też! Bo wiem, jak ciężki jest Twój krzyż. Widziałem to w Twoich nierealnie czarnych i smutnych oczach. No właśnie – smutnych – a przecież kiedyś tak nie było. Chciałaś żebyśmy się śmiali, nawet z tych najgorszych rzeczy. Bo tylko śmiech może nas uratować – wspólny śmiech. Niech ten śmiech będzie dla Ciebie najszczęśliwszym sposobem na zło, żebyś poczuła choć fragment szczęścia. Szczęścia takiego jakie sama sobie zdefiniujesz, tak aby wróciły do Ciebie spokojne sny. Maryś, chcę abyś mogła cieszyć się każdą chwilą tak mocno jak tylko się da. Następnym razem kiedy Cię zobaczę chcę się z Tobą śmiać do rozpuku. Spróbujmy… spróbujmy uratować naszą relację, naszą przyjaźń.

Wiem, że szczerze doceniasz swoich przyjaciół. Choć niekiedy ciężko w to wierzyć, bo się przed nimi ukrywasz za jakimś murem. Tak, każdy potrzebuje się czasem schować – to jasne. Ale masz świadomość ile kosztuje stać się czyimś przyjacielem. Czasem bardzo dużo, czasem są ciężkie chwile i czasem trzeba zadzwonić o 4 rano. Ale trzeba, tak TRZEBA. Marysiu to dzięki Tobie dwa lata temu odzyskałem wiarę w przyjaźń i właśnie wtedy zaczęłaś mnie zarażać swoim optymizmem. Wirus optymizmu, tego właśnie potrzebuję. Ciebie.

                Dodam na koniec, że bardzo trudno mi to wszystko pisać, tak jak trudno było mi zdobyć się na ostatnią rozmowę. Szczerze mówiąc, zbierałem się do niej od bardzo dawna… pewnie od początku tamtych wakacji. Powiedzieć Ci, że byłem wtedy na Ciebie zły, powiedzieć Ci wszystko tak jak Ty mi powiedziałaś. Do tej pory mi się to tak naprawdę nie udało.

Cokolwiek, gdziekolwiek, jakkolwiek…

Twój „Jacob”!

PS.

                Przepraszam za tą  ostatnią rozmowę i dziękuję Ci za nią. Jakoś źle mi z nią, jestem zły na siebie, na Ciebie, na nas. Czasem się zdarzają takie momenty, kiedy czuję coś w rodzaju nienawiści. Wtedy, i teraz, te moje życzenia to nie miała być moralizatorska gadka … bo wiem, że z Tobą to nie ma sensu - nikt nie może mieć na Ciebie i Twoje decyzje wpływu. I ja nie mam nawet zamiaru na Ciebie wpływać. Po prostu chciałem żebyś wiedziała co myślę, że się martwię i że mi zależy. Jeśli mam być szczery… to przyznaje się do strachu przed tym, że mogę Cię stracić. Może masz to  w dupie i rzeczywiście nie chcesz słuchać mojego pieprzenia.  Może chciałabyś innych życzeń. Jeśli tak, to niech po prostu spełnią Ci się Twoja najskrytsze marzenia o których nikt nie wie a i ja wtedy będę szczęśliwy.

                Niech się spełnią, czy to w pierwszym czy drugim świecie. Ciekaw jestem czy dalej rozgraniczasz. Ja coraz mniej, albo wcale. Wariuję do kwadratu. Ale pomyślałem, że moglibyśmy się wybrać do „drugiego świata” – ale nie w przenośni, tylko jak najbardziej fizycznie. Wybierzemy się razem tam, gdzie teraz nas nie ma. By złapać spokój ducha, odpocząć, zastanowić się … godzinami rozmawiać albo sekundami milczeć. Może w końcu nie bądźmy tchórzami, i zróbmy to. Nie bądź asertywna, zgódź się!