Bezsenność

Bezsenność. Od kilku tygodni mam problemy ze snem. Nie mogę spać, każdej nocy budzę się kilkukrotnie, codziennie jestem coraz bardziej zmęczony. Koszmary i inne dziwne wizje zdarzają się coraz częściej.

Kładę się do łóżka, nie ważne czy to godzina 22, 23 czy 24 … kładę się i leżę. Leżę, i czekam na sen – ale ten nie przychodzi. Nie śpię, więc samoczynnie mój mózg zaczyna myśleć. Jak już zaczynam myśleć to nie mogę skończyć – więc dalej nie mogę zasnąć. Błędne koło. Nie śpię więc myślę – myślę, więc nie śpię. Czasem trwa to godzinę, czasem dwie … ale zdarza się, że zasypiam gdzieś koło 3 rano.

Jak to kurewsko męczące! Kilka godzin łóżkowych męczarni. Kładę się na plecach i już po kilku minutach wiem, że dziś znów nie będzie lekko. Najwygodniejsza pozycja wydaje mi się być najtrudniejszą do zaśnięcia. Próbuję więc, przewrócić się na lewy bok. Nie pomaga specjalnie … zaczynam kombinować i myśleć co by tu zrobić żeby zasnąć. No dobra – teraz na brzuchu. Nie mogę!

Nie daję rady, ale może na prawym boku będzie lepiej. Chciałbym. Prawy bok również odpada, więc wracam na plecy przykrywając głowę zagłówkiem. „Jasiek” za chwile ląduje na podłodze. Zrobiłem już jedno kółko dookoła siebie, a sen wcale nie jest bliżej. Później tych okrążeń własnej osi już nie liczę.

Mózg robi mi na złość. Myślę o wszystkim i niczym zarazem. Najpierw myśli zwykłe, lekkie i codzienne … ale z każdą chwilą stają się coraz cięższe i głębsze. Nie liczę baranów czy innych owiec skaczących przez płotek. Za to wyobrażam sobie co mogłoby mi się śnić. Wymyślam jakieś swoje sny – bo już nie mogę się doczekać aż w końcu rzeczywiście zasnę i będzie to sen miły i przyjemny. W głowie "złoty sen". 

Realizuję w głowie swoje niewyśnione marzenia. Chciałbym, żeby te wyimaginowane sny stały się realne. Mam wrażenie, że sny są lepsze od otaczającej rzeczywistości. Gdybym żył w świecie swoich snów byłbym szczęśliwy. Tam mógłbym mieć wszystko, tam miałbym przynajmniej drugi świat.

Jest już późno … ja jestem skrajnie wyczerpany. Zmęczony poprzednim dniem i całą tą walką o sen. Przełykam ślinę, patrzę na zegar, sam już nie wiem co mi kurwa dolega. W końcu padam. Zasnąłem, zasnąłem, zasnąłem … Odpływam, zalewa mnie fala, zalewa mnie mgła. Jednak wymarzone sny nie dość, że nie stają się realne i nie wyglądają tak jak myślałem przed zaśnięciem to jeszcze okazują się koszmarami. Przebudzam się raz, bądź dwa. Idę do lodówki napić się mleka. Zasypiam ponownie.

Sen ucieka bardzo wcześnie. Pobudka o 8 rano wydaje się być dobrym wynikiem. Orientuje się, że zasnąłem na brzuchu … boli mnie kręgosłup. A moje "lekarstwo na wszystko" jest tak daleko.
Mam wrażenie, że spałem tylko 5 minut. Albo aż.  Następny nieprzytomny dzień. Kolejny odcinek - Ja kontra Świat.

Mimo wszystko piszę ten tekst dość wcześnie, ale za chwilę chcę już być w łóżku.

„Tacy jak my, to depresja i prochy,

Tacy jak my, dziś już nie wiem, o co im dokładnie chodzi.”