Pamiętniki z wakacji

    Pamiętniki z wakacji. Choć wakacje jeszcze nie minęły to wszystkie wakacyjne plany zrealizowałem. A poza tym zawsze chciałem użyć takiego tytułu na post haha. A więc w taki słoneczny dzień mogę sobie wrzucić na luz i odpłynąć w urlopowy klimat.

   Dla mnie wakacje zaczęły się w lipcu, po wszystkich egzaminach. I ruszyły ostro z kopyta!

Upłynęły głównie pod znakiem autostopu i poznawania nowych ludzi. A nigdzie indziej nie można poznać tylu ludzi co podczas jazdy na stopa.

   W dniu urodzin (3 lipca) wyruszyłem z kumplem w nieznany świat autostopu.

Choć wcześniej parę/paręnaście razy zdarzało mi się jeździć w ten sposób na krótkie dystanse to nie byłem do końca pewien czy to będzie takie łatwe. Ale już nasza pierwsza „autostopowa ofiara” dodała nam sporo wiary w ludzi i powodzenie tej wyprawy. No bo jak się okazuje, Ci którzy najczęściej zabierają autostopowiczów do swoich fur to ludzie, którzy kiedyś sami jeździli w ten sposób i czują ten ból. No właśnie ból … ten często towarzyszył podczas podróży. Jednak przez 10 dni targałem ze sobą 15 kilogramowy plecak, pokonywałem dziennie kilka/naście kilometrów i w dodatku miałem ograniczoną możliwość dbania o higienę. Najlepszym sposobem na odświeżenie się uznałem brudne jeziora i miejskie fontanny. Wiecie, tak żeby kierowca nie wysadził nas po pięciu minutach smrodu trzeba się było jakoś ogarniać hehe.

   Ale najpierw trzeba było takiego kierowcę złapać. A łapaliśmy najczęściej „na kartonik”. Karton + marker + mapa. I to wystarczało, trzeba było tylko cierpliwie czekać. Tak - często musieliśmy czekać, przeważnie około 30 minut, czasem godzinę – zależnie od miejscówki. Zdarzyło się też, że nie zdążyliśmy wyciągnąć kartki a już się coś zatrzymało. Ale rozumiem, że dwóch chłopaków z ogromnym bagażem to nie jest szczyt marzeń żadnego kierowcy. Dużo łatwiej miały spotkane przez nas na trasie dziewczyny. Te mniej kulturalne po prostu stawały 20-30 metrów wcześniej (co nie jest zgodne z „kodeksem” autostopowiczów), kiwały palcem i po 2 minutach miały transport. A my w tych momentach żałowaliśmy, że nie poddaliśmy się zmianie płci. To było frustrujące. Ale nie mogliśmy się poddać i staliśmy dalej. Podczas kryzysowego dnia musieliśmy na to czekać aż 5 godzin. Byliśmy załamani, ale też zdeterminowani by nie utkwić na tym zadupiu na którym się znaleźliśmy. Najczęstszym uczuciem jakie mi towarzyszyło przez te 10 dni to było okrutne wahanie nastrojów. Bo ciężko sobie wyobrazić jaką człowiek czuje euforię gdy po paru godzinach marazmu i rezygnacji nagle zatrzymuje się samochód i zabiera cię do upragnionego celu. Oprócz byłych autostopowiczów zatrzymywali się też inni ludzie. Jedni byli w naszym wieku, inni byli koło 60-siątki. Byli to samotni kierowcy ale też rodziny z dziećmi, którzy na siłę wepchnęli nas z tymi wielkimi plecakami do ciasnego auta. Byli bezrobotni, którzy przepraszali nas za to, że jeżdżą takim gruchotem – zdarzali się też bogaci (milionerzy?), którzy chcieli się z nami podzielić swoim luksusem. Niektórzy byli rozmowni, inni mniej. My najwięcej mówiliśmy już pod sam wieczór kiedy czuliśmy ulgę, że jesteśmy już na miejscu.

   No właśnie – wieczór. Gdzie spaliśmy? Najczęściej pod namiotem, nad jeziorami. Odwiedziliśmy też dwie Couchsurferki, które zgodziły się nas przenocować i jednego ziomka z naszej mieściny. To były miejsca gdzie mogliśmy poczuć jak luksusowe jest zwykłe mieszkanie w bloku - gdzie można było wziąć prysznic i odprężyć się maksymalnie po ciężkim dniu.Jeszcze jakiś czas temu przez myśl by mi nie przeszło, że ktoś jest w stanie przenocować zupełnie za darmo obcych ludzi pozwalając im czuć się jak u siebie w domu. To piękne. Właściwie chyba najpiękniejsze. Oprócz tych wszystkich ciekawych miejsc i zabytków spotyka się ludzi! Ludzi którzy chcą Ci pomóc bezinteresownie. Nikt za nic nie wziął od nas ani grosza. W dodatku dawali nam coś od siebie.Przede wszystkim wskazówki, rady i wiele, wiele informacji na temat danego miejsca. Podróże kształcą – i to jest jeden z najlepszych powodów dlaczego warto podróżować. Ale nie tak z biurem podróży czy innymi cudami, tylko tak zwyczajnie z ludźmi. Dowiedzieć się jak żyją, jak mówią, co robią w wolnych chwilach, czym zajmują się z zawodu. To wszystko tworzy obraz społeczeństwa najpierw lokalnego a później całościowo. Oprócz tego jeszcze mnóstwo ciekawostek dotyczących tematów różnorakich – bo w końcu z obcymi ludźmi trzeba o czymś rozmawiać. Najczęściej o pierdołach.Ale z tych pierdół wynikają ciekawe rzeczy.

   Jednak nie wszyscy mimo dobrych chęci nam pomogli. Parę razy pogubiliśmy drogę przez złe wskazówki. Parę razy my musieliśmy pomóc innym. Prawie każdego dnia spotykaliśmy jakiegoś włóczęgę, bezdomnego czy też byłego więźnia który chciał żebyśmy go poratowali. Pomagaliśmy u ciekaliśmy bo lepiej unikać dziwnych sytuacji. Zasada ograniczonego zaufania powinna przyświecać każdemu autostopowiczowi.

A WIĘC:

   Jeśli ktoś z Was zastanawia się, czy wyruszyć gdzieś autostopem to nie ma się co zastanawiać tylko jechać! Nie słuchajcie ludzi, którzy odradzają Wam stopa i straszą Was wizją powrotu do domu w trumnie lub w najlepszym wypadku pobytu na OIOMie. Są tchórzami, którzy bali się wyzwania jakim jest autostop, i chcą żebyście byli tak samo tchórzliwi. Biorąc pod uwagę wszystkie plusy i minusy oceniam ten środek transportu na 9 (w skali 1-10). Trzeba mieć tylko mapę, trochę pieniędzy (nie za mało ale też nie za dużo), wygodne buty, coś przeciwdeszczowego w razie złej pogody … i tyle! Nie trzeba mieć nawet obranej konkretnej trasy – wystarczy wyobraźnia i spontaniczność.  

   Zwiedziłem całą Polskę (prawie) i żyję, widzicie żyję! Nikt mnie nie zabił ani nie porwał.

Nie zgubiłem się też ani w dużym mieście ani w małym lasku. Nie umarłem z głodu, nie przemokłem na śmierć i nie dostałem udaru słonecznego. Nigdzie nie zabrakło miejsca do noclegu. Wszystko poszło po mojej myśli. Więc i Ty możesz to zrobić. Jeśli masz wątpliwości lub chcesz zaplanować taką podroż napisz do mnie lub odwiedź stronę AUTOSTOPEM.NET

PS.

Na wakacjach zaliczyłem również mój coroczny – niemalże rytualny pobyt nad Zalewem Solińskim. Kilka dni pięknych bieszczadzkich widoków i epickich melanży na plaży.

Jutro przyjeżdżają do mnie Couchsurferzy z Francji – Gwen i Baptist. Obiecałem ich przenocować przez jedną noc i towarzyszyć w zwiedzaniu okolic.

A hoj przygodo!