Tickle me

Leżysz w łóżku, jest już rano. Śpisz ale niespokojnie, masz dziwne, surrealistyczne sny. Już wtedy wiesz jaka będzie twoja pierwsza myśl po przebudzeniu. Nigdy się nad tym nie zastanawiałeś… ale pierwsza myśl każdego dnia, jest taka sama. Choć mimowolna i bezwarunkowa czujesz jej obecność przez cały boży dzień.

Najpierw próbujesz zakłócić ją porannymi czynnościami, codzienną rutyną. Szczanie i śniadanie, później jakaś herbata. Wcale nie masz na to ochoty, nie czujesz smaku żarcia, po prostu musisz zapchać czymś żołądek, który domaga się tego już od wczoraj. Gdy siedziałeś w nocy, kończąc dzień z myślą, któvra towarzyszyła ci już od rana… byłeś głodny. Od rana to samo – głód i ta myśl. Jakby były ze sobą jakoś spokrewnione.

Zapchałeś się już. Kanapki z żółtym serem jako substytut sensu życia. Świetnie, gratulacje. Ale co dalej? Tak masz obowiązki, wiesz, że musisz oddać kilka projektów na następne zajęcia, wykładowca nie popuści. Masz też pracę… klikasz, klikasz, klikasz – i grosz jakoś w końcu wpada do wirtualnej kieszeni. Musisz klikać. Ale czy masz na to ochotę? Nie. Tak samo jak na zjedzenie śniadania.

Wszystkie te ważne sprawy umykają i stają się nic nie znaczącymi detalami. Bo od rana na ogonie siedzi ci ta jedna konkretna myśl. Od tak długiego czasu cię nie opuszcza. W ciągu dnia zaczynają jej towarzyszyć inne jeszcze gorsze myśli - znacznie gorsze - ale wszystko obraca się wokół tej pierwszej. To ona jest prowokatorem… to ona wprowadza cię w ten dziwny stan. Stan odrętwienia.

Nieważne czy siedzisz, czy leżysz, czy stoisz, po jakimś czasie przychodzi ten moment. Czujesz mrowienie. Z początku niewinne i łagodne, może nawet przyjemne. Gdzieś w okolicy pępka… i promieniuje, raz w górę, raz w dół. Przybiera na sile, i powoli staje się namacalne. Tak jakby motylki w brzuchu zaczynały fruwać. Ale to nie motylki, to coś zdecydowanie cięższego. Czy ma coś wspólnego z zakochaniem? Masz wrażenie jakbyś mógł wziąć „to” do ręki. Jednak stajesz się bezsilny. Ręce wcale nie mają ochoty żeby się gdziekolwiek ruszać.

Patrzysz przed siebie. Pustym martwym wzrokiem patrzysz w nicość. Choć patrzysz, to nic nie widzisz. Nie interesuje cię to na co patrzysz… nic cię nie interesuje. To „pierwsza myśl” zaczęła łaskotać. To mrowienie to cyniczne łaskotki. Twój wzrok jest niemalże martwy… linia twojego spojrzenia zmienia się w linię ognia i nikt nie jest w stanie jej przekroczyć. Patrzysz.

Patrzysz. Minutę, pięć, pół godziny, godzinę, dwie… sam nie wiesz. Zatraciłeś się w tym. Nie potrafisz tego opanować, nie wiesz co się wtedy dzieje. Czasem to trwa przez moment, czasem bardzo długo. Zdarza się wszędzie. Nie rozumiesz tego, nie wiesz dlaczego… Próbujesz sobie odpowiedzieć na pytanie czy ci to przeszkadza, czy sprawia przyjemność. Nie potrafisz tego ocenić.

Czy na coś czekasz? Może na to aż ktoś spróbuje wejść w linię ognia twoich oczu?