TOUR de POLOGNE - cz.1

Guess who's back ?!

Tak, tak to ja wracam. Wracam i wcale nie zginąłem ani nie zaginąłem podczas mojej podróży opisanej post wcześniej. Wróciłem w piątek popołudniową porą – wczoraj odpoczywałem, dziś również. Także w ten leniwy dzionek mogę się wziąć za zrobienie relacji z trasy … choć jeszcze nie wiem jak się do tego zabiorę, hmm (?).

Wycieczka dość spontaniczna jednak w jakimś tam stopniu rozplanowana aby uniknąć sytuacji dziwnych, niebezpiecznych i bez wyjścia. Celami głównymi było dostanie się na Mazury i do Gdańska a później już jakoś miało polecieć z górki. No z górki to raczej nie leciało … były momenty gdzie wydawało nam się, że wspinamy się pod Mount Everest, ale były też momenty wesołe i zabawne.

AUTOSTOPOWE TOUR de POLOGNE ’13. - część pierwsza

No to lecimy.

Dzień 1.

Trasa: Sanok – Rzeszów – Lublin. (250 km)

Ponoć najgorzej jest zacząć … no niby tak ale nie w tym przypadku akurat. Zaczęliśmy świetnie i pierwszy samochód zatrzymał się po jakiś 20 minutach. Co ciekawe facet specjalnie nawrócił na rondzie by podwieźć nas 25 kilometrów w przeciwnym kierunku do swojej trasy. Sam przepodróżował całą Polskę na stopa i mówi, że teraz pomaga innym. Nieźle się zaczęło! Później wzięła nas lekko dziwaczna rodzinka z jak to mówili „cygańskimi korzeniami” i dostaliśmy się z nimi do Rzeszowa. Chwilka ogarnięcia – miejski autobus i jedziemy na rogatki. Długo czekać nie musieliśmy i następny krótki odcinek pokonaliśmy z jakimś miłym małżeństwem i ich malutkim bobasem – wzięli nas mimo ścisku w samochodzie, dobrzy ludzie. Później jakiś samotny jeździec podwiózł nas swoim rozsypującym się Oplem, dalej kilka drobniejszych podwózek, między innymi z gościem który nakurwiał muzyką tak niemiłosiernie że chciałem już wyjść jak najszybciej. Byliśmy już prawie w Lublinie i złapaliśmy ziomka z ciężarówki, który zwyzywał wszystkie kobiety jeżdżące samochodami a później pokazywał nam zdjęcia pt. „ja i góry w Szwajcarii” ze swojego telefonu.

Dostaliśmy się do stolicy Lubelszczyzny – pozwiedzaliśmy starówkę, wypiliśmy najbardziej lubelskie piwo na świecie (ale zajebiste naprawdę – prosto z browaru) no i pozwiedzaliśmy zamek – muzeum Unii Lubelskiej. Jako, że noclegu wcześniej nie ogarnęliśmy to wylądowaliśmy nad Zalewem Zemborzyckim – 20 minut od centrum miejskim autobusem. Rozbiliśmy namiot, pogadałem z ładnymi dziewczętami i poznałem rybaków – byłych więźniów z Łupkowa (Bieszczady) - nasi krajanie!

Zalew Zemborzycki - relax.

Dzień 2.

Trasa: Lublin – Siemiatycze – Białystok. (250 km)

Dobre śniadanko i wyruszamy dalej. Wylotówka z miasta i ….. czekamy, czekamy, czekamy.

Pierwszy samochód po ponad godzinie zatrzymał się by podwieźć nas 25 kilometrów do Lubartowa.

No to łapiemy dalej … ale po drodze pojawili się inni autostopowicze, którzy chamsko zgarnęli nam auto sprzed nosa niemalże. No nic … jakoś udało się dostać do czegoś pod nazwą Kock. Najbardziej zhejtowana miejscowość w Polsce. Przez 5 godzin próbowaliśmy coś uchwycić – ale tam jest tylko kilka domków, jeden przystanek autobusowy i wielka ekspresowa droga S19 na której wszyscy zapierdalali ponad 100 km/h i ani myśleli się zatrzymać. Byliśmy wyczerpani, robiło się niefajnie i późno a tutaj jeszcze tyle drogi do przebycia. Załamani postanowiliśmy pojechać busem – bo na tym zadupiu nawet nie byłoby gdzie namiotu postawić bezpiecznie. Około 20 byliśmy w Białymstoku, gdzie umówiliśmy się z Martyną - naszą koleżanką z Couchsurfingu. Miła z niej dziewczyna i całkiem „dobra dupa”! Magiczny uzdrawiający prysznic i poszliśmy z nią w miasto na piwko. Oprowadziła nas po starówce opowiedziała o mieście, historii lokalnej i „tubylcach”. Miasto bardzo ciekawe i bardzo mnie zaskoczyło na plus. Dużo ciekawych rzeczy dowiedzieliśmy się o Białymstoku i o naszej nowej koleżance też. 2 w nocy .. idziemy spać.

Pałac Branieckich w Białymstoku - so amazing!

Dzień 3.

Trasa: Białystok – Ełk – Mikołajki. (175 km)

Wyspani mogliśmy podróżować dalej na północ. Po drodze poznaliśmy kolejnego ex więźnia, który musiał opowiedzieć nam swoją historię 15-letniej odsiadki w pierdlu (i to nie za kradzież czekolady jak sam zaznaczył). Dotarliśmy jednak do dobrego punktu koczowniczego gdzie w cieniu drzewka mogliśmy łapać następne samochody. Cień jednak nie był tak bardzo niezbędny bo po paru minutach siedzieliśmy już wygodnie zapakowani do samochodu – 3 dziewczyny jadące do Ełku na mini festiwal rapowy – najlepiej! Nie wiele starsze od nas studentki dowiozły nas do centrum Ełku a po drodze opowiedziały parę ciekawych historii lokalnych. Zeszliśmy tez na tematy bardziej luźne i w ogóle podróż z takimi paniami sama przyjemność. Na miejscu postanowiliśmy sobie troszkę odsapnąć i połazić po mieście, które w słonecznej aurze wydawało się naprawdę bardzo ładne nie tylko ze względu na architekturę i klimat Jeziora Ełckiego … nie zauważyłem tam ani jednej brzydkiej dziewczyny! Zwiedzając tak doszliśmy do kolejnej miejscówki dogodnej do kiwania kciukiem.

Dwie godziny w upale na rozgrzanej jezdni by wreszcie przypadkowo złapać parkę, która chciała tylko zapytać o drogę (choć mieli mapę i GPSa …) – ale naciągnęliśmy ich na podróż do Mikołajek. Tam też wysiedliśmy. Biedronka (nasza najlepsza i najtańsza przyjaciółka) nas nakarmiła i poszliśmy robić namiot nad Śniardwym – niestety kosztowało nas to 20 złotych. Nad jeziorkiem przy plaży poznaliśmy ziomka, który chciał od nas kupić „palenie” … z braku palenia jednak napił się wódki i opowiedział nam pijaną historię swego żywota a przy okazji mikołajską legendę o Królu Sielawie. Kilka piwek i do spania.

Piękny Ełk - jezioro, dupy - wszystko piękne.

Dzień 4.

Trasa: Mikołajki – Olsztyn – Gdańsk. (250 km)

Mieliśmy obawy co do tego odcinka – ale jakoś poszło. Najpierw dotarliśmy z dziennikarzem lokalnej gazety do Mrągowa a stamtąd w miarę szybko przetransportowaliśmy się do Olsztyna. Pan dziennikarz – ex autostopowicz, bardzo rozmowny i sprzedał nam kilka ciekawych informacji o regionie. Będąc już w Olsztynie postanowiliśmy zahaczyć o Dworzec PKP – i to był strzał w dziesiątkę bo nie dość, że sam dworzec bardzo dziwny i wesoły to udało nam się ogarnąć prawie darmowy pociąg do Gdańska – 10 złotych za łebka! W oczekiwaniu na transport odwiedziłem pocztę i wysłałem pocztówkę do M. .. tak się jej ten Olsztyn wymarzył. Ogólnie mi miasto raczej się nie podobało bo jakoś szaro i smutno troszkę … ale pewnie widzieliśmy tylko mały fragment i dlatego. Trzy godzinki i tanim kosztem dotarliśmy do Gdańska. Dworzec główny – zostawiamy w przechowalni swoje wielkie plecaki i ruszamy w miasto. Przełaziliśmy je do samego wieczora – pięknie tam jest! A noc postanowiliśmy spędzić w Sopocie na plaży oglądając zachód i wschód słońca nad morzem. A przy okazji wypijając szampany i piwa. Życie na plaży ani na minutę nie zamarło i takich jak my było więcej. Melanż się kręcił a o 4 nad ranem pijana i szczęśliwa para młoda urządziła sobie spacer nad brzegiem.

Swoją drogą morze przy brzegu czarne jak ropa naftowa od tych wstrętnych glonów. Ciekawe czy Rihannie się podobało … hmm.

Zabawowy Dworzec PKP w Olsztynie.

CIĄG DALSZY W NASTĘPNYM POŚCIE.

POZDRO!

Wschód słońca z plaży w Sopocie.