Twarz

Czekałem na autobus. Topniejący śnieg i delikatnie spadający deszcz potęgowały poczucie szarości i ponurości okolicy. Brudne ulice, nieczysta atmosfera. Myślałem o niczym, patrząc co chwilę na zegarek wyglądałem autobusu jak zbawienia. Wpatrzyłem się przez chwilę na kałużę, która toczyła walkę z wszystkimi przechodniami. W pewnym momencie obudziłem się z tego odrętwienia i wyłapałem wśród ludzi kogoś ... kogoś kogo poznam zawsze i wszędzie. Kątem oka zobaczyłem postać idącą z daleka. Musiałem ją znaleźć wzorkiem ... zawsze moje oczy szukały jej widoku. 

Chociaż pierwszy w oko rzucił mi się wieniec który trzymała w rękach. Wielki smutny wieniec pogrzebowy. Ona zasłonięta tą kolorową tarczą chowała się w ciemnych ubraniach. Czerń i brąz dominowały wokół jej postaci. Cała ubrana na czarno ... rzadko się jej to zdarzało. Ale i tym razem była ubrana nienagannie, wszystko dopasowane tak aby eksponować jej piękno. Była olśniewająca ... zresztą jak zawsze. 

Zbliżała się powoli w moją stronę dostojnym i spokojnym krokiem. Wzrok miała wbity w chodnik. Przyjrzałem się jej twarzy. Zawsze wydawała się być skupiona. Ale to nie było spojrzenie z gatunku tych "zamyślonych" ... była skupiona ale nie chodziło tylko o to. Jej twarz była spięta, mięśnie wydawały się być zaciśnięte. Rumień na jej policzkach wyraźnie podkreślała ten efekt. I nie wiem czy to tylko kwestia mocnego makijażu. Już wtedy wiedziałem, że jest smutna … smutny wyraz twarzy. Potrafię to u niej poznać, chociaż minęło już wiele czasu od naszej ostatniej rozmowy … to znam ją jak własną kieszeń. Jak wtedy gdy umarł jej dziadek, przeżywała to bardzo. Jednak do dziś nie wie, że co roku odwiedzam grób jej dziadka. 

            Gdy nadszedł odpowiedni i wyczekany moment, rzuciłem wesołe i odważne ale jednocześnie nieśmiałe „Cześć Paulina”. Zdezorientowana podniosła głowę i zdezorientowanymi oczami spojrzała na mnie. Nie wiem czy zauważyła mnie dopiero teraz czy widziała mnie już z daleka. Po chwili zawieszenia … jej twarz nagle zmieniła swoją postać. Na sekundę rozjaśniała, rozluźniła się a wszystkie złe emocje być może na tą chwilę uciekły wraz z ruchem jej rzęs. Tak … uśmiechnęła się. Zawsze uwielbiałem jej uśmiech, któremu towarzyszyły szeroko otwarte oczy, dołeczki w policzkach i śnieżnobiałe zęby. 

Komuś jej uśmiech mógłby wydawać się sztuczny … ale ona zawsze się tak uśmiechała. Piękny i skromny uśmiech od ucha do ucha.      

 

            Szczerze mówiąc to nie pamiętam czy wydobyła z siebie jakiś dźwięk. Po prostu nie pamiętam … byłem zahipnotyzowany. Albo nie słyszałem. Ruszyła delikatnie ustami ... Ale to i tak wystarczyło. Zrozumiałem ją doskonale bez słów i chyba dobrze o tym wiedziała.

            Znów spuściła głowę w dół omijając złośliwą kałużę. I poszła dalej. Swoim krokiem wystukiwała smutny rytm. Odprowadziłem ja wzrokiem … aż zniknęła za zakrętem. Dopiero wtedy poczułem, że „coś” co kryje się pod moją lewą piersią zaczęło uderzać ze zdwojoną siłą.

Jestem ciekaw czy to był pogrzeb kogoś jej bliskiego …