Na miejscówce

Dziś zapraszam Was na małą wycieczkę. Zaplanowałem ją na patencie programu "Stasiak na miejscówce". Jeśli nie znacie motywu to kliknijcie w czerwone i pooglądajcie jeden z youtube'owych odcinków. Tak więc zakładam, że przyjechaliście do mnie a ja oprowadzam Was po moich miejscówkach - czyli po SANOKU. Mam nadzieję, że nie zrazicie się długością postu - ale jednak dziś będzie bardziej zdjęciowo niż tekstowo.

Sanok (pełna nazwa Królewskie Wolne Miasto Sanok) - miasto powiatowe w województwie podkarpackim. Położone w dolinie Sanu, w Kotlinie Sanockiej, w Euroregionie Karpackim. Jest jednym z najdalej wysuniętych na południowy wschód ośrodków miejskich Polski oraz ważnym węzłem komunikacyjnym na skrzyżowaniu dróg na Słowację i Ukrainę. Miasto liczy około 40 000 mieszkańców.

Herb Sanoka.

Zaczynamy więc od mojej pierwszej miejscówki. Boisko przy moim Gimnazjum nr 4. Tak na prawdę to tu działo się moje całe dzieciństwo - i mimo, że miejsce jest dość szare i przygnębiające to mam z nim związanych mnóstwo zajebistych i kolorowych wspomnień. Chyba już od przedszkola grywałem tu w piłkę i ryłem butami po asfaltowym boisku. Kilka lat później gdy już byłem szalonym gimnazjalistą tutaj odbywały się pierwsze melanże - a niedaleko był sklep z łatwym dla nieletnich dostępem do alkoholu. Gimbaza - najbardziej zakręcony okres w moim życiu.

Nie mam aktualnego zdjęcia więc wrzucam zdjęcie ze Street View.

To teraz polecimy dalej i obejrzymy moje osiedle. Szybki rzut oka na ogół - dzielnica Wójtostwo.  Niegdyś służyła za bazę wojskową, a w czasie II Wojny Światowej po dwóch przeciwnych brzegach rzeki stacjonowały wojska Niemieckie i Sowieckie - było tu ponoć gorąco! Za mojego dzieciństwa również, bo walki pomiędzy podwórkami zdarzały się często. Moja ekipa nazywała się "LangDeath" - lang (od ulicy Langiewicza), death (śmierć) ... a gdyby zamienić "lAng" na "lOng" to było by DŁUGA ŚMIERĆ. Haha.

Dziś jest to największe osiedle Sanoka, a dla mnie najlepsze miejsce na Ziemi. Popatrzcie jaka piękna okolica stworzyła "czarno-białego" mnie. 

Wójtostwo - na dalszym planie widać San oraz Góry Słonne.

W dalszą podróż powinniśmy się wybrać AUTOSANEM, czyli tzw. "sanockim boćkiem". Fabryka autobusów istnieje w mieście od roku 1832. Na początku produkowała kotły a następnie wagony kolejowe. W PRL-u Autosan był najpopularniejszym autobusem i zapewne Wasi rodzice oraz dziadkowie pamiętają jak jeździli "boćkami" do pracy lub szkoły. Dziś fabryka ma problemy (może ktoś z Was słyszał  o tym w poprzednim tygodniu w TV) ale najnowsze niskopodłogowce zasilają floty takich miast jak Lublin czy Rzeszów, a jeżdżą również zagranicą (np. Meksyk i Nigeria). Założyciele fabryki - Lipiński i Beksiński do dziś uchodzą w mieście za lokalnych bohaterów, mieszkańcy bardzo się z nią identyfikują a biały bocian z loga stał się jednym z symboli miasta. W Sanoku chyba nie ma rodziny nie związanej w jakiś sposób z Autosanem. 

Starszy model Autsana na tle głównego budynku fabryki. (kolor żółty to tradycja)

Przejedźmy się teraz nad brzeg Sanu. Sosenki - teren rekreacyjno-wypoczynkowy. Ulubiona miejscówka wszystkich sportowców - ja osobiście śmigam tu na moje biegowe treningi. Oprócz aktywnego wypoczynku Sanoczanie uprawiają tutaj też plażing/smażing - ewentualnie grilling. W pobliżu są największe i najbardziej klimatyczne ogrody działkowe w okolicy ... ileż ja przeżyłem tu epickich melanży! Imprezy na tych działkach to moja ulubiona forma rozrywki. To również ulubione miejsce turystów - znajduje się tutaj skarpa na której szczycie stworzono taras widokowy. A nieopodal jest oczywiście Skansen. 

Sosenki / Biała Góra - tu się zwiedza, tu się odpoczywa, tu się chleje. 

Skansen - Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku - należy do najpiękniejszych muzeów na wolnym powietrzu w Europie - malownicze położenie na prawym brzegu Sanu. Na terenie około 40 hektarów jest zgromadzona największa liczba eksponatów spośród tego typu muzeów w Polsce. Przedstawia on bardzo realnie życie tutejszych mieszkańców z czasów od XVI do XIX wieku. Żyły tutaj dość szczególne grupy etnograficzne (etniczne), między innymi Bojkowie, Łemkowie (żyją do dziś) oraz prawdopodobnie Huculi. Ja żyję w XXI wieku  - ale oglądając te wszystkie stare chaty i ich wyposażone wnętrza mam wrażenie jakbym cofnął się o kilkaset lat. Coś niesamowitego - unoszącą się w powietrzu historię poczuje nawet ktoś kogo nie jara ten klimat. Na terenie muzeum otworzono niedawno "rynek galicyjski" dokładnie odwzorowujący urbanizację dawnych miasteczek. Nakręcono tutaj już kilka filmów historycznych - a i ja ostatnio jakoś inspiruje się tym co tu zobaczyłem. 

Widok z lotu ptaka na starą część Skansenu.

"Rynek Galicyjski" - czuć tu dziwaczny old school.

Teraz z bardzo, bardzo oldschoolowego miejsca przeniesiemy się do zdecydowanie bardziej "teraźniejszego". Arena Sanok - w tym momencie chyba najnowocześniejsza hala przeznaczona do gry w hokeja na lodzie. Na co dzień swoje mecze rozgrywa tutaj mój ukochany klub KH Sanok. Drużyna z bocianem w herbie dwa lata temu zdobyła tytuł mistrza Polski. Poza ligą hokeja odbywają się tutaj regularnie młodzieżowe mistrzostwa świata w hokeju i short-tracku oraz pre-eliminacje do Olipmiady. Oprócz miłości do klubu wiążę mnie z Areną też wiele miłych wspomnień - nasze "arenowe ślizgawki" zawsze były dobrą okazją żeby poderwać jakąś dziewczynę. Poznałem tu swoją pierwszą prawdziwą miłość ... ahh nic dziwnego, że praktycznie wszyscy w Sanoku potrafią jeździć na łyżwach.

Arena Sanok - rekordowa frekwencja 5000 widzów na meczu Polska-Japonia.

Jedźmy więc dalej - po drodze ujrzymy górujący nad miastem Zamek Królewski. W grodzie kilkukrotnie gościli między innymi Kazimierz Wielki i Władysław Jagiełło a od roku 1461 stał się on "drugim domem" małżonek królewskich. Jego najważniejszą władczynią była królowa Bona Sforza d’Aragona, choć jej pobyt tutaj jest owiany legendą i ponoć ma coś wspólnego ze zmianą przebiegu brzegu Sanu. Nie wiadomo ...

Widok od strony Sanu - ponoć była tutaj spora fosa. 

Teraz przejdziemy się już pieszo w kierunku starówki. A jest to nie lada wyzwanie - ale żeby lepiej poczuć klimat Sanoka będziemy musieli wspiąć się bo długaśnych schodach. Mamy tutaj ich szeroką gamę! Możemy wybrać schody Balowskie, Franciszkańskie, Zamkowe bądź Serpentyny. Ja wybrałem Franiszkańskie prowadzące wprost do klasztoru. Czeka nas pięć minut wspinaczki ... wyobraźcie sobie, że czasem wychodzę nimi kilka razy dziennie. 

Chyba najdłuższa schodowa autostrada w Sanoku. 

Zbliżając się ku centrum miasta miniemy pomnik Grzegorza z Sanoka stojący przy budynku Miejsckiej Biblioteki. Grzesiu stoi przy XIX wiecznej willi i trzyma sobie wielką księgę ... Gregorius Sanocensis był biskupem i arcybiskupem oraz profesorem Akademii Krakowskiej. Ale zasłynął z czego innego - został uznany pierwszym przedstawicielem humanizmu w Polsce jako krytyk scholastyki i poeta. Nie znam się na tym ... ale chyba był spoko gościem. Dla mnie ta miejscówka jest o tyle wyjątkowa, że na placyku obok biblioteki i Grzesia spędziłem sporo czasu. Gdy na osiedlu panowała moda na PARKOUR przesiadywaliśmy  tu z ziomkami długie godziny korzystając z tutejszych murków nieudolnie trenując nasz śmieszny parkour. Nabiłem sobie tutaj wiele siniaków ...

Idąc w stronę Parku miejskiego natkniemy się dość dziwny budynek starego Kinoteatru Sokolnia.  

Aktualnie jest to gmach Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, które kiedyś prowadziło właśnie nasze małe lokalne kino. Dziś kina tutaj nie ma, za to jest największa dyskoteka w mieście - została za to nazwa "Klub Kino". Odbyła się tutaj jedna legendarna impreza - pożegnanie mojej klasy z technikum, niezapomniane ... (chociaż nie pamiętam zbyt dużo) 

Towarzystwo "Sokół" jest teraz w mieście znienawidzone, a klub nazywany "szmateksem".

Park miejski im. Adama Mickiewicza - największy w Polsce park TYPU GÓRSKIEGO. Wow!

Góra Parkowa wyrasta na wysokość 364 m n.p.m. Park poprzez swoje dziwne historie i dużą liczbę projektantów oraz fundatorów podzielony został na kilka części, między innymi część Mickiewicza oraz Chopina. Ja w parku często nie bywam - kiedyś lubiłem tam popijać wino i chodzić na wagary uprawiając symulację skoków narciarskich. Jest to też całkiem przyjemne miejsce do romantycznych spacerów - a gdy już tak marzycielsko zabłądzimy to możemy trafić na takie cudo jak Źródełko Fryderyka Chopina. Nie bardzo wiem gdzie ono dokładnie jest ... musiałbym znowu się tam zgubić. 

Tajemnicze źródełko, które ukrywa się w czeluściach parku. 

Po drodze przejdziemy przez Plac Św. Michała (bądź też Mały Rynek). Przy Placu znajduje się Dom mansjonarski, który pełni teraz funkcję Młodzieżowego Domu Kultury - i to właśnie tutaj od dwóch lat bawię się w internetowe Radio Bieszczady.fm. Więc często tędy zapierdzielam. Parę miesięcy temu wyglądało to tak: 

Jak widać cały rozkopany. A dlaczego? A no dlatego, że przez około rok trwały tutaj prace archeologiczne dotyczące kościoła oraz cmentarza pochodzącego z XIV wieku. Niestety skarb św. Michała nie został odnaleziony - ale zdarzyły się jakieś podkowy i naszyjniki. Mury kościoła zostały utrwalone i Plac wygląda teraz w ten sposób:

Zmęczyłem się nieco. Chodźmy na piwo! Do towarzystwa możemy sobie wziąć dobrego wojaka Szwejka.

Józef Szwejk - czeski żołnierz i dezerter robiący wszystko by tylko nie musieć walczyć. Jest on dość zagadkową postacią i tak na prawdę nie wiadomo ile jest prawdy w jego historiach, które często dotyczyły Sanoka. Większość z nich pochodzi z powieści "Osudy dobrého vojáka Švejka za světové války". Był to człowiek bardzo komiczny, prowadzący hulaszczy tryb życia. Jego życie to jedna wielka anegdota. W Sanoku nadano nazwę "Zaułek Józefa Szwejka" uliczce, przy której w jego czasach mieścił się dom publiczny. Można by wywnioskować, że był on pierwszym sanockim alfonsem. 

Trzeba złapać go za nochal by doświadczyć wielkiego przypływu szczęścia. 

Widzieliśmy już Zamek Królewski ale tylko z daleka - teraz przyjrzyjmy się nieco bliżej. Znajduje się tutaj Muzeum Historyczne. Wchodząc do wnętrza Zamku królowej Bony będziemy mogli zobaczyć około 20 000 eksponatów! Posiada wydzielone działy archeologiczny, ikonograficzny, historyczny, konserwatorski oraz galerię autorską Zdzisława Beksińskiego (prawnuk założyciela Autosanu). Beksiński był fotografem, rysownikiem, malarzem i projektantem - klątwa jego rodziny dopełniła się w 2005 roku i został on zamordowany. Prawie cały swój dorobek artystyczny przepisał sanockiemu muzeum. Jego twórczość mnie poraża i odbiera możliwość logicznego myślenia. Zobaczcie sami TUTAJ. Mój idol i mistrz. 

Zwodziłem Was, zwodziłem ale w końcu doszliśmy. Zapadła noc, jesteśmy w centralnym punkcie miasta - Rynek Główny. Przez Sanoczan nazywany teraz "czerwonym placem" ... Podejrzewam, że to jeden z nielicznych w Polsce rynków, przy których znajdują się aż dwa ratusze. Rynek jest wielgaśny i ciężko by wyliczyć co się jeszcze przy nim znajduje. Ale przede wszystkim dużo knajp w których można napić się piwka w iście sielskim, galicyjskim klimacie. Jest też Karczma w której można pożywić się takimi pysznościami jak Gołąbki Bieszczadzkie, Hreczanyki czy Fuczki. Idealne zakończenie dnia zarówno dla turystów jak i tubylców. 

Dobra, zalkoholizowaliśmy się już więc możemy iść spać. A jutro jedziemy dalej. Proponuję wycieczkę w Bieszczady. Najpierw odwiedzimy Zagórz a później Solinę/Polańczyk. 

Wzgórze Mariemont - ruiny warownego klasztoru i kościoła Karmelitów Bosych.

Widok z lotu ptaka na zaporę i Zalew Soliński. Moja ulubiona miejscówka na wakacje!

Jeżeli ktoś dotrwał do tego momentu oglądając wszystkie miejscówki to gratuluję - to mój najdłuższy post w historii. Mam nadzieję, że moje miejscówki się Wam spodobały i być może odwiedzicie kiedyś Królewskie Wolne Miasto Sanok. 

Wydaje mi się, że jest to fajny sposób na wirtualne zwiedzanie - więc może ktoś z Was zdecyduje się pokazać swoje miejscówki ?! Chętnie bym je zobaczył. Dawać mi tutaj :)

"SZUM AUT, TROCHĘ ULIC, TROCHĘ BLOKÓW - TAK SIĘ ŻYJE TU W MIEŚCIE SANOKU!"